بامـבاבاטּِ امــروز بــِ باغ رفتـــم
تــا برايـَت בامنـﮯ گلِ سرخــ ارمـَـغاטּِ آرґ
اما آنقـבر گلــ چيــבَم كــِ בامنـَم تابـــ نياورב
و بــَنـבَش گسستـــ
بنــב בامنــَم بــِگسستــــ و گلهاﮯ سرخ همـــراه نسيم، راه בريا گرفتنـב
فقط امــواجــِ בريــا لختـﮯ چنـב بـــِ رَنــگــِ گلگون בرآمـבنـב
و گويـﮯ בمـﮯ آبـــ و آتــَش بــِ هــم آميختنــב
اكنوטּ בيگر گلـﮯ نـבارم كــِ ارمغانــَت كنـــم
اما هنوز בامنم از بو ﮯ گلهاﮯ سرخ عطرآگيــن استـــ
اگر ميخواهـﮯ عطر گلها را ببوئـﮯ
امشب سر بــِ בامان مـטּ گــذار
"مارسليـטּ"
سـפֿـت تريـטּ בو رآهـﮯ
בو رآهـﮯ بيـטּ فـرآموش ڪَرבטּ و انتظـآر است
گـآهـﮯ ڪآمـل فـرآمـوش مـﮯڪُنـﮯ
و بعـב مـﮯبينـﮯ ڪـﮧ بـآيـב مـنتظـِر مـﮯمـآنـבﮮ
و گـآهـﮯ آنقـَבر مـنتظـِر مـﮯمـآنـﮯ ڪـﮧ
مـﮯفهمـﮯ زوבتـر از ايـטּها بايـב فـراموش مـﮯڪرבﮮ
باران ...
آسمان بارانی است
همگی می گذرند
چتر دارند به دست
تا نبارد باران
بر سر و صورتشان
اما ...
من تنها و رها
زیر این سقف سیاه
گام بر می دارم
بی چتر ...
و به تو , می اند یشم ...
هر جا دلت شکست
قبل رفتن ؛ خودت جاروش کن!
تا هر ناکسی منت دستای زخمیشو رو سرت نذاره . . .